Elia die Profeet

Elia, die Tisbiet uit Gílead, het aan Agab gesê:

“So waar as die Here, die God van Israel, leef, in wie se teenwoordigheid ek staan: daar sal hierdie jare geen dou of reën wees nie, behalwe as ek so sê.”

Daarna het die woord van die Here tot Elia gekom en gesê dat hy moet weggaan en aan die oostekant van die Jordaan by die spruit Krit moet wegkruip. Hy moes water uit die spruit drink, en die Here sou die kraaie beveel om vir hom kos te bring.

Elia het gegaan en gedoen wat die Here vir hom gesê het. Hy het by die spruit Krit gebly. Die kraaie het elke oggend en elke aand vir hom brood en vleis gebring en hy het water gedrink uit die spruit.

Na ’n tyd het die spruit opgedroog, omdat daar geen reën in die land geval het nie.

Nadat die spruit opgedroog het, het die Here vir Elia na Sarfat gestuur, waar ’n weduwee hom sou versorg. Toe Elia by die stad kom, het hy die weduwee gevra vir water en ’n stukkie brood. Sy het gesê sy het net ’n handvol meel en ’n bietjie olie oor, genoeg vir ’n laaste maaltyd vir haar en haar seun voordat hulle sou sterf.

Elia het haar gerusgestel en vir haar gesê om eers vir hom ’n klein koekie te maak, want die Here het beloof dat die pot meel nie leeg en die fles olie nie minder sou word tot die reën weer kom nie. Die weduwee het gedoen wat hy gesê het, en die Here se woord het waar gebly — die meel en olie het nie opgeraak nie, en hulle het baie dae lank genoeg gehad om te eet.

Later het die weduwee se seun ernstig siek geword en gesterf. Sy het Elia hieroor aangekla, maar hy het die kind geneem, hom na die bokamer gedra en tot die Here gebid dat die kind se lewe moet terugkeer. Die Here het Elia se gebed verhoor, en die seun het weer begin lewe. Elia het hom aan sy moeder teruggegee, en sy het gesê sy weet nou dat hy ’n man van God is en dat die Here se woord in sy mond die waarheid is.